Pasgeleden ben ik gestart met de opleiding als rouwbegeleider, omdat ik iets wil betekenen voor mensen die te maken krijgen met verlies en rouw. Gedurende de eerste weken kwam ik tot de ontdekking, als je je eigen proces onder de loep neemt, dat ik gedurende mijn leven al meerdere keren met verlies in aanraking ben geweest. Verlies in de breedste zin van het woord. Verlies door overlijden van verschillende dierbare familieleden en vrienden, verlies van onbevangenheid door aanranding en meerdere keren verlies van mijn baan door reorganisatie. Door dit allemaal op te schrijven en erover na te denken wat dit voor betekenis heeft gehad in mijn leven zie je ook wat je allemaal hebt gedaan en niet gedaan om te overleven. Want dat is wat je als eerste doet na een verlies, overleven. Dat kan op verschillende manieren, je doet praktische dingen zoals het regelen van de uitvaart, eten koken en zorgen voor anderen. Je ervaart allerlei emoties zoals boosheid, verdriet, ongeloof en wat al niet meer. Je doet wat je op dat moment voelt dat het beste voor je is, want je weet het soms ook gewoon niet. Je doet het voor het eerst en er is geen standaard handleiding voor. Er is niemand die je kan vertellen en begrijpen wat er met je gebeurt, wat je voelt en ook niet voelt, wat je moet doen of niet, het is je eigen proces.
Gedurende de jaren erna leer je er mee leven en kom je in een rustiger vaarwater, maar vergeten doe je het nooit. Dat hoeft ook niet, ik vind het belangrijk om nog steeds over de mensen te blijven praten die zijn overleden, ze zijn een onderdeel van mijn leven geweest. Hun naam mag genoemd worden, want ze hebben een plekje in mijn hart. Andere verliezen probeer je zo snel mogelijk te vergeten, voor jou is het verlies, maar dit wordt niet altijd zo gezien door een ander, maar het stapelt zich wel op.
Eén van de opdrachten is het in beeld brengen van je overlevingsstrategie en trauma. Dit heeft me 2 weken in de ban gehouden, wat heb ik gedaan, wat heb ik gevoeld, hoe heb ik de jaren waarin ik met verlies te maken heb gehad beleefd? Tja, als je dat dan ineens allemaal op 1 A-4tje ziet staan doet dat wat met je. Wat dan? Ik ben al die tijd vooral doorgegaan, heb mijn eigen rouw uitgesteld, gezorgd voor anderen, angst gevoeld, mezelf weggecijferd, sterk geweest, weinig tot geen emoties getoond en m’n kop in het zand gestoken. Maar ik heb mezelf in de afgelopen jaren ook in de spiegel aangekeken, gehuild, erover gepraat met anderen, geschreeuwd, liefde en begrip ervaren en hulp gezocht en gekregen van anderen. Niets is verkeerd, maar het heeft me wel heeft gemaakt tot wie ik nu ben en dat ik nu anders in het leven sta en weet waar ik naar toe wil. Het is niet erg om je emoties te laten zien, het is niet zwak, maar juist krachtig omdat je laat zien wie je echt bent. Ik ben het waard, ik mag er zijn en ben goed zoals ik ben.
Wist je dat verlies niet alleen gaat over het overlijden van iemand, maar o.a. ook over het verlies van je baan, verlies van gezondheid, ongewilde kinderloosheid of het beëindigen van een relatie? Heb jij op dit moment te maken met verlies in je leven of met een stapel van verliezen? Ik kan niet altijd begrijpen wat je meemaakt of voelt, maar ik kan wel naar je luisteren of je handvatten aanreiken.