Ik wist eigenlijk nog niet of ik kinderen wilde, tot het moment dat mijn vader overleed toen ik 26 was. Er kwam een soort oerdrang in mij boven waardoor de keus mij als het ware uit handen werd genomen. Ik was 28 toen ik moeder werd van onze zoon. Na 2 jaar en 2 maanden werd onze tweede zoon geboren. Twee totaal verschillende jongens, maar ik houd van allebei. Ik heb het af en toe best moeilijk gehad dat mijn vader hier niet van kon genieten, hij zou zo gek met zijn kleinzoons zijn geweest. Gelukkig was er nog een opa en samen met oma pasten ze geregeld op en trokken er met de jongens op uit, wandelen, fietsen, spelletjes spelen. Onze jongens denken er nog met veel plezier aan terug. Ook mijn moeder paste een dag in de week op, als je 54 jaar bent en je komt ineens alleen te staan zijn kleinkinderen een welkome afleiding en in de vakanties gingen ze graag samen met oma een dagje op stap met de trein. Het was altijd weer een verrassing waar de reis naar toe zou gaan en tijdens de treinrit was het een spelletje wie er het eerst achter zou komen. Mooie herinneringen zijn gemaakt.
Inmiddels zijn we heel wat jaren verder, mijn schoonvader en schoonmoeder zijn inmiddels overleden, maar gelukkig is oma er nog. Ze is nog steeds ondernemend en gaat nog graag, samen met haar vriendin, dagjes uit met de trein en op reis met het vliegtuig naar Turkije, Griekenland of een ander warm land. Inmiddels in het bezit van een telefoon en tablet laat ze ons via Facetime meegenieten van haar vakantieadres, want haar kleinzoons hebben haar dit geleerd en geholpen hoe je berichtjes stuurt via WhatsApp en wat je kunt doen met Facebook. Oma, inmiddels 81 jaar, gaat met haar tijd mee en is nog goed bij de tijd.
De kinderen worden ouder en het is vaak een gezellige boel in huis als er vrienden en vriendinnen langkomen en er dankbaar gebruik wordt gemaakt van ons tuinhuisje. Op de heenweg naar of de terugweg van het toilet wordt er vaak even een praatje gemaakt en ook op verjaardagen worden er vele onderwerpen besproken. Alles kan worden besproken hier in huis. Wij vinden niets gek, niemand is raar, iedereen is welkom en wat je wilt bespreken blijft binnen onze 4 muren. Ook healing is soms onderwerp van gesprek en als een vriend even niet lekker in zijn vel zit wordt mama gebeld of ik tijd heb om healing te geven. Ik help graag en met liefde.
Inmiddels is onze oudste zoon een paar maanden uit huis, eerst is dat wat vreemd, want vooral tijdens de maaltijden is de spraakwaterval niet meer aanwezig. De eerste weken komt hij nog heel vaak eten, belt bijna dagelijks, maar op een gegeven moment komt er ook bij hem de rust en is er meer balans. Wij raken eraan gewend, maar nog steeds wordt er om raad of hulp gevraagd om mee te denken en dat doen we met alle liefde. Onze jongste zoon woont nog thuis en die brengt weer andere gesprekken met zich mee. Doordat mijn man onregelmatige diensten heeft, zitten we met regelmaat met z’n tweeën aan tafel en zijn er gesprekken over allerlei onderwerpen, heel waardevol voor ons alle twee.
Afgelopen twee weken was hij met school voor een project naar Nepal, gewoon doen, zo’n kans krijg je niet zomaar en is een mooie levenservaring. We hebben contact via WhatsApp, totdat hij zijn telefoon kwijt is. Verloren of gestolen, het maakt niet uit, maar ineens word je teruggeworpen in de tijd. Ik denk terug aan mijn vakanties, toen er nog geen mobiele telefoon was en er dus geen dagelijks contact mogelijk was. Ik moet er ineens aan denken hoe dat ging toen ik op vakantie ging toen ik jonger was, hoe vonden mijn ouders dat? Wij zijn zo gewend aan dat er contact mogelijk is, ook al zit iemand aan de andere kant van de wereld. Ik vind het best lastig en dat zegt iets over mij, ook al zijn je kinderen groot, die onzichtbare navelstreng is er nog steeds. Die nacht droom ik en in die droom is er iemand die me dierbaar is die me vertelt dat ik me geen zorgen hoef te maken, ze zorgen ook voor mijn zoon, ook al is hij aan de andere kant van de wereld. Het is 3 uur ’s nachts en er rollen tranen over mijn wangen, want ik ben een dankbaar mens. Ik voel dat het gaat om vertrouwen en vanaf dat moment is dat vertrouwen terug en kan ik genieten van de berichtjes die hij me af en toe stuurt via de telefoon van een vriend.
Voordat je kinderen krijgt kun je je van alles bedenken en voornemen, maar het pakt vaak anders uit. Je voedt ze met zorg en liefde op, maar andersom geldt hetzelfde. Ze houden jou ook een spiegel voor, je leert iedere dag weer. Het opvoeden is ze steeds een beetje meer loslaten, totdat ze op eigen benen kunnen staan. Je hebt je kinderen te leen, ze zijn niet jouw bezit, op een gegeven moment gaan ze hun eigen pad en ik heb vertrouwen in ze.