Pasgeleden ben ik gestart met de opleiding systemisch werk. Het zijn twee eerste dagen van kennis maken, observeren, ervaren, luisteren, intuïtief handelen, interpreteren, verschillende energieën voelen, nieuwe theorie in praktijk brengen. Het is intensief, maar ik geniet met volle teugen.
Tijdens de opleiding heb ik geleerd om systemisch werk toe te passen in verschillende contexten, van zakelijke teams tot individuele coaching. Het fascinerende van deze methodiek is dat we kunnen doordringen tot de onderliggende dynamieken binnen relaties en systemen.
Zo worden bijvoorbeeld oude overtuigingen en patronen zichtbaar die belemmerend werken in je persoonlijke of professionele leven. Door middel van opstellingen krijgen we inzicht in de oorsprong van deze patronen, vaak te herleiden naar ons gezin van herkomst. Deze kennis stelt me in staat om cliënten nog beter te begeleiden bij het verwerken van verlies en rouw.“
De dag vliegt voorbij en ’s avonds kan alles een beetje bezinken.
Op dag 2 mag er een vraag worden ingebracht. Zal ik wel of zal ik niet, het is best een beetje spannend, maar gelukkig hebben meer mensen een vraag. De vraag die intuïtief in mij opkomt is: Mag ik er zijn? Ik besef me meteen dat dit een grote vraag is, maar hij komt niet zomaar. Besloten wordt om met mijn vraag te werken. De bedoeling is dat de docent laat zien en vertelt wat hij doet en waarom dat zo is en gaat. Zo krijgen wij meer inzicht in wat er gebeurt in een opstelling.
We bespreken een aantal dingen voor, onder andere waar de vraag vandaan komt. De opstelling brengt me terug naar het gezin van herkomst. Ik mag een aantal mensen in onze groep vragen om mij en de andere gezinsleden te vertegenwoordigen. Zij zoeken een plek in de ruimte die voor hen goed voelt. Ik kijk en zie hoe het binnen ons gezin ging, welke dynamieken er speelden, wat ik miste en waarom ik me anders voelde. Door er vanaf de zijlijn naar te kijken kreeg ik ineens een heel duidelijk beeld. Ik zat middenin de ‘film’ van mijn eigen jeugd. Waar ik nooit echt de vinger op kon leggen werd ineens zichtbaar en dat was tegelijkertijd heel confronterend.
Tijdens de opstelling werd ik meegenomen naar mijn gezin van herkomst. Door andere deelnemers te vragen mijn familieleden te representeren, ontstond er ineens een beeld van mijn eigen jeugd. Het was alsof ik een film bekeek van mijn eigen verleden. De dynamieken en onverwerkte gevoelens die in mijn gezin speelden, werden pijnlijk duidelijk. Ik vond het heel confronterend, maar het gaf me ook een dieper begrip van mezelf. Ik kan hier nu veel beter mee omgaan en ben hier persoonlijk door gegroeid.
Het is wat het is, ik neem niemand iets kwalijk, mijn ouders deden wat ze konden met wat ze op dat moment ter beschikking hadden en me konden geven. Ik kan het ook niet veranderen, maar wel hoe ik daar nu mee deal en mijn leven leef. Door stappen te zetten en helende zinnen uit te spreken kan ik er nu anders en met compassie naar kijken. Ik omarm m’n hoogsensitiviteit nog meer, want dit hoort bij mij, het is mijn steun en mijn kracht in het pad dat ik bewandel en de dingen die ik heb te doen. Here I am !!