Pasgeleden ben ik gestart met de opleiding systemisch werk. Het zijn twee eerste dagen van kennis maken, observeren, ervaren, luisteren, intuïtief handelen, interpreteren, verschillende energieën voelen, nieuwe theorie in praktijk brengen. Het is intensief, maar ik geniet met volle teugen.
We leren oa. opstellingen in een zakelijke context te begeleiden, hoe je systemisch werk in je dagelijks leven en in je werk kunt inzetten, de (energetische) onderstroom binnen teams of 1 op 1 binnen een bedrijf zichtbaar maakt. Ik slurp het op, want hier wil ik mee aan de slag. Ook bij het coachen van mensen met verlies en rouw kan ik dit toepassen. Want welke overtuigingen en overlevingsmechanismes heb jij die je misschien nu niet meer dienen. We kunnen bv. kijken naar het gezin van herkomst om je inzicht te geven in zaken die op een andere manier vaak niet zichtbaar worden. Het hoeft niet, maar het mag wel, alles gebeurt in afstemming met jou.
De dag vliegt voorbij en ’s avonds kan alles een beetje bezinken.
Op dag 2 mag er een vraag worden ingebracht. Zal ik wel of zal ik niet, het is best een beetje spannend, maar gelukkig hebben meer mensen een vraag. De vraag die intuïtief in mij opkomt is: Mag ik er zijn? Ik besef me meteen dat dit een grote vraag is, maar hij komt niet zomaar. Besloten wordt om met mijn vraag te werken. De bedoeling is dat de docent laat zien en vertelt wat hij doet en waarom dat zo is en gaat. Zo krijgen wij meer inzicht in wat er gebeurt in een opstelling.
We bespreken een aantal dingen voor, onder andere waar de vraag vandaan komt. De opstelling brengt me terug naar het gezin van herkomst. Ik mag een aantal mensen in onze groep vragen om mij en de andere gezinsleden te vertegenwoordigen. Zij zoeken een plek in de ruimte die voor hen goed voelt. Ik kijk en zie hoe het binnen ons gezin ging, welke dynamieken er speelden, wat ik miste en waarom ik me anders voelde. Door er vanaf de zijlijn naar te kijken kreeg ik ineens een heel duidelijk beeld. Ik zat middenin de ‘film’ van mijn eigen jeugd. Waar ik nooit echt de vinger op kon leggen werd ineens zichtbaar en dat was tegelijkertijd heel confronterend.
Het is wat het is, ik neem niemand iets kwalijk, mijn ouders deden wat ze konden met wat ze op dat moment ter beschikking hadden en me konden geven. Ik kan het ook niet veranderen, maar wel hoe ik daar nu mee deal en mijn leven leef. Door stappen te zetten en helende zinnen uit te spreken kan ik er nu anders en met compassie naar kijken. Ik omarm m’n hoogsensitiviteit nog meer, want dit hoort bij mij, het is mijn steun en mijn kracht in het pad dat ik bewandel en de dingen die ik heb te doen. Here I am !!