Met die woorden werd ik wakker vanmorgen. We kunnen niets aan de situatie veranderen dan te doen wat er van ons gevraagd wordt. Ieder te doen wat goed is voor ons allemaal en om de ouderen te ontzien, je pakt je eigen verantwoordelijkheid. Ik heb geen oordeel over een ander, of diegene nu wel of niet naar het park gaat of met vrienden afspreekt. Het is niet aan mij, ik kies er voor dicht bij mezelf te blijven, goed voor mezelf, ons gezin en voor m’n moeder te zorgen. Ik kan niet kijken in de hoofden van een ander, welke keuzes zij maken, hoeveel verdriet ze hebben, hoe eenzaam ze zijn of met zichzelf in de knoop zitten. We hebben zo gauw een oordeel klaar, ik lees het op social media, zie filmpjes met oproepen op de tv. Ik zie belerende woorden, in hoofdletters, bijbehorende beelden en afbeeldingen. Het maakt dat ik niet meer kijk, ik ben er klaar mee, het voegt niets toe aan de situatie, het verandert niets aan mijn instelling. Het leidt ertoe dat er angst ontstaat. Angst zorgt ervoor dat ik verlam, stress krijg en minder goed op mijn eigen kompas kan vertrouwen, dus het regelmatig mijden van tv en social media zorgt bij mij voor ontspanning. Ik doe wat ik kan in deze situatie en dat is waar het om draait. Mijn eigen cirkel van invloed. Het is goed.
Ik mis wel het contact met vrienden en familie, fysiek een kopje koffie of een borrel drinken met mensen die er voor mij toe doen. Je genegenheid tonen door een knuffel te geven of een arm om iemand heen kunnen slaan. Wat zo normaal was om te doen moeten we nu voor een onbepaalde periode afleren. Het maakt dat we zoeken naar alternatieven, gaan wandelen met je vriendin met goede gesprekken, gesprekken via facetime met mijn moeder en een online borrel met vrienden. Het volstaat voor dit moment.
Hoe zal dat zijn als je te maken hebt met overlijden binnen je familie of vriendenkring en je daar niet aanwezig kunt/mag zijn in verband met alle regels en beperkingen die er op dit moment gelden. Je niet met je eigen ogen kunt waarnemen dat die ander niet meer leeft en je geen afscheid kunt nemen. Doet je dit herinneren aan eerdere verliezen die je hebt geleden of komen er andere trauma’s naar boven. Ik heb te doen met die mensen die nu alleen in hun huis zitten en geen kant op kunnen. Heb je wel iemand met wie je kunt (beeld)bellen of durf je dat niet, in de overtuiging dat je hen lastigvalt, omdat je dit eerder ook al hebt meegemaakt. Hier maak ik me zorgen om, want alle hulpverlening voor deze mensen ligt stil en hoe komen zij straks uit deze periode? Ik weet dat niet veel mensen nu contact met mij opnemen omdat ze liever face to face afspreken. Ik begrijp dat, dat is wat ik ook het liefste doe, maar als je toch behoefte hebt aan een belafspraak of via skype o.i.d. weet dan dat ik er voor je ben. Gewoon omdat het kan.