Zo werd ik wakker midden in de nacht. Stel je voor, dat alles mogelijk zou zijn, ook dat je iets of iemand kunt terugwensen in je leven. Iets wat of iemand die er nu niet meer is. Een ouder, partner, kind, baan, een gezond lijf, je onbevangen blik op het leven. Hoe zou je leven er dan nu uitzien? Misschien doet het je wel heel veel verdriet als je daar nu over nadenkt, maar het kan je ook veel vreugde schenken. De herinneringen die je hebt aan iets wat/iemand die er nu niet meer is en waarvan je weet dat het niet meer terugkomt vullen je hart met liefde, maar je ogen misschien met tranen. Die tranen komen van de liefde die je voelt voor de persoon die er nu niet meer is. Hoe mooi is dat, die liefde blijft, ook na de dood. Ik geloof in een leven na de dood, dat we elkaar terugzien, dat voel ik en weet ik. Zoals ik ook weet dat ik nu geïnspireerd word om dit op te schrijven midden in de nacht, omdat het nodig is om hier open over te zijn. Als dit gebeurt, als ik midden in de nacht wakker word, moet ik uit bed, anders kan ik toch niet verder slapen. De tekst blijft zich maar herhalen en moet eruit. Het maakt niet uit. Ik doe het met alle liefde, liefde voor de mensen die er niet meer zijn, maar toch dicht bij me. Het helpt me en ik voel weer hun nabijheid.

Ik ben benieuwd hoe jij daarover denkt. Voel jij je dierbaren nog wel eens bij je? Ik besef ook dat je hierdoor wellicht anders over me gaat denken, maar het maakt me niet uit, ik kan het niet ontkennen, het hoort bij mij. De wetenschap dat er een leven is na dit leven, dat onze dierbaren er zijn om ons te steunen, dat ze er zijn op moeilijke momenten. Hoe voel jij dat? Zijn er wel eens momenten dat je degene waar je veel van houdt, maar er nu niet meer is, voelt? In de vorm van een vlinder, een gevoel, woorden die tot je komen of een vogel die ineens voor je neerstrijkt. Hoe helpt het jou, hoe helpt het jou in je dagelijks leven, in je verdriet, de momenten in je leven waarop je even niet meer weet.

Het helpt mij om te weten dat mijn vader die al meer dan 25 jaar is overleden met me meekijkt als ik aan het schilderen ben, deuren, kastjes, muren. Ik praat tegen hem, ik vraag me af wat hij van mijn werk vindt, kan het er mee door, of niet, had hij het liever zelf gedaan (ik weet het wel zeker, hij was namelijk een enorme perfectionist). Ik moet glimlachen als ik aan hem denk en voel hem dichtbij.

Dit weten, en het gevoel hebben dat ik me ondersteund voel gebruik ik ook in mijn werk als coach bij verlies en rouw. Ik weet hoe ik mensen kan helpen, wat ik moet zeggen om het ijs te breken, ik weet vaak wat er nodig is, voel wat er speelt in iemands leven. Misschien vind je het eng, dat kan, maar weet ook dat het mij en jou kan helpen om weer een stapje verder te komen, net dat stapje dat jij nodig hebt, dat steuntje in de rug, de erkenning voor jouw verdriet, jouw zijn. Jij bent het waar het om draait als je bij mij zit en niet weet hoe je verder moet. Ik luister naar jou, zie je verdriet en je tranen. Het mag er allemaal zijn, ook je boosheid. Het is niet gemakkelijk om voor jezelf te kiezen, misschien voelt het als zwakte, maar is het niet juist je kracht dat je kunt toegeven dat je hulp nodig hebt, dat je voor jezelf kiest en niet voor een ander. Ja die ander, waaraan je wilt laten zien dat je krachtig bent en daarom al de woede en het verdriet wegslikt en maar doorgaat, “omdat dat zo hoort”. Wie bepaalt dat, wie doe je daar een plezier mee, ja die ander, maar niet jezelf. Hoe zou het zijn, als je hulp inschakelt en straks weet hoe je verder kunt gaan met je leven, het verdriet van het verlies er nog wel is, maar je net als ik een glimlach op je gezicht hebt. Ik weet het, het is heel gemakkelijk gezegd, want het is zwaar, maar het wordt niet beter als je niets doet. Zaken kunnen gebeuren waardoor je misschien nog beroerder voelt. En dan kom ik terug bij Imagine. Stel je voor, dat je het verdriet over je verlies leert verweven in je leven, nee geen plekje (ik haat dat woord), maar dat het onderdeel van je leven mag zijn, zonder dat het je dagelijks leven volledig beheerst. Rouw is niet iets dat stopt, maar het is wel fijn als het draaglijk is.

Je hoeft niet voor mij te kiezen, maar kies voor jezelf, wat gun jij jezelf. Imagine, stel je voor.