28-01-1992 – 28-01-2023.
31 jaar geleden. Een hartstilstand tijdens een behandeling voor je hernia. Niet wetende dat jouw kransslagader was dichtgeslibd en de reanimatie niet meer mocht baten. Slechts 56 werd jij papa en ik had nooit kunnen bedenken dat ik je zou verliezen toen ik 26 was.
In de jaren daarna werden onze 2 zoons geboren en ik miste je, was jaloers op m’n schoonvader dat hij hen wel mocht leren kennen. Ik worstelde, hielp mijn moeder waar ik kon, maar stond ook niet heel veel stil bij het verlies. Zo was ik opgevoed, niet zeuren, gewoon doorgaan. De jaren gingen voorbij, ook mijn schoonouders overleden en weer ging ik door. Ik kon heel veel verbergen achter mijn masker. Ik trok me terug in m’n eigen wereld.
Tot 28 juni 2021, de dag waarop ik dezelfde leeftijd bereikte waarop mijn vader was overleden, wat een besef bracht dat met zich mee. Ik had in de jaren daaraan voorafgaand al veel aan zelfontwikkeling gedaan en gereflecteerd op mijn verliezen in de opleiding tot verlies en rouwbegeleider. Dat heeft me heel veel geholpen om meer en meer open te gaan, want je kunt een ander immers niet helpen als je steeds geraakt wordt in je eigen verdriet.
Ongeveer 2,5 week daarna kreeg ik een burn-out, mijn leven stond letterlijk stil. Ik dacht aan m’n vader, voelde hem dichtbij omdat hij me iets wilde vertellen. Ik ging niet dood, maar het was voor mij wel een teken, een teken dat het zo niet verder kon. Ik had iets te doen, namelijk meer liefde aan mezelf geven en ervaren dat ik het niet alleen hoefde te doen.
In het jaar daarna ben ik het anders gaan doen, meer aan mezelf gaan werken, leren dat om hulp vragen geen zwakte is, familieopstellingen gaan doen om te kijken naar mijn overlevingsstrategiën, luisteren naar m’n lijf en m’n gevoel en vertragen. Het heeft mij en m’n leven veranderd.
En nu… natuurlijk sta ik weer even stil bij die dag, die herinneringen, maar ik geniet meer dan ooit van het leven. Ik blijf trouw aan wat ik voel, houd de regie in eigen hand en doe waar mijn hart blij van wordt.
Ik hef het glas op m’n vader en alle andere (overleden) dierbaren. Want liefde blijft bestaan, die stopt niet bij de dood.